ولگرد: غروب دریاچه

.......

مداح:

[سنگین و حماسی]

با طنینِ سرودی خوش بدرقه‌اش کنید

که شیطان

فرشته‌ی برتر بود

مجاور و همدم.

هراس به خود نگذاشت

گرچه بال‌هایش جاودانگی‌اش بود،

فریاد کرد: «نه»

اگرچه می‌دانست

این

غریوِ نومیدانه‌ی مرغی شکسته‌پَر است

که سقوط می‌کند.

شرمسارِ خود نبود و

سرافکنده

در پناهِ سردِ سایه‌ها نگذشت:

راهش در آفتاب بود

اگرچند می‌گُداخت

و طعمِ خون و گُدازه‌ی مِس داشت؛

و گردن افراشته،

هرچند

آن که سر به گریبان درکشد

از دشنامِ کبودِ دار

ایمن است.

-

راوی:

[با همان لحن]

گفتندش:

«ــ چنان باشد

که آوازِ کَرَّک را انکار کنی

و زمزمه‌ی آبی را

که در رهایی

می‌سُراید.»

-

ولگرد:

لیکن این خُردْنُمون

حقیقتِ عظیمِ جهان است.

و عظمتِ هر خورشید

در مهجوری‌ چشم

خُردی اختر می‌نماید،

و ماه

ناخنِ کاغذینِ کودکی

که نخستین‌بار

سکه‌یی‌ش به مشت اندر نهاده‌اند

تا به مقراضش

بچینند.

ماه

ناخنِ کوچک

و تک‌شاهیِ سیمینِ فریب! ــ

اما آن کو بپذیرد

خویشتن را انکار کرده است.

این تاج نیست کز میانِ دو شیر برداری

بوسه بر کاکُلِ خورشید است

که جانت را

می‌طلبد

و خاکسترِ استخوانت

شیربهای آن است.

.........................

(بخشی از شعر «ضیافت»،

احمد شاملو)

web stat counter